Hiçliğin Kıyısı...

Hiçliğin kıyısındayım.

Suretim düğün, bayram.

Ruhum cehennemden beter.

Sözlerini şiir gibi gördüğüm insanların, cümleleri tarafından bıçaklanıyorum.

Susmanın ve ne söyleyeceğimi bilmemenin kanımı dondurmasıyla öylece bakakalıyorum.

Şimdilik bir şeyleri susarak geçiştireceğim.

Her zaman bir şeyler yazıyorum ama hiçbir zaman bir işe yaramıyor.

Zaten ben ne zaman birilerine bir şeyler anlatmak istesem, dinlemezler.

Yazsam da anlayan olmuyor.

İç sıkıntılarımla uğraşmaktan, kendi suretimi unuttum.

Gömüldüm dibe, mezarıma çiçek atan yok.

İnsanların sahte gülüşlerine mukabele etmekle geçiyor ömrüm.

Sessizlikte bile duyulmaz oldu çığlıklarım.

Ben nereden uzaklaşsam, orası cennet oldu kalanlara ve bir gün geriye dönüp baktığımda tanıyamaz oldum bıraktıklarımı.

Kusura bakma Tanrım.

Beni hiçliğin kıyısına iten kullarını sen affetsen bile, ben affetmem.